HÆFA

hit

* * *

(hœfa), ð, [hóf and hafa], to hit, with acc.; hann hæfði allt þat er hann skaut til, Nj. 29, Fms. i. 9, viii. 140; þeir hæfa aldri dýr, Fas. ii. 543, Fms. viii. 385, Grág. ii. 7, passim: hæfa á e-t, hæfði hann eigi á spjótið, Fms. ii. 250; á sama hæfi ek um draumana, Ld.; hæfa skoti sínu, to take an aim, Þiðr. 94: hæfa til, to aim at, aim; svá hafði smiðrinn til hæft, so well had he aimed, Fms. x. 321; svá hafði hann glöggliga til hæft um gröftinn, vi. 149.

II. with dat., mostly metaph. to moderate, mete out justly; hæfa refsingum, Stj.; hæfa hófi e-s hlutar, to hit the right mean, Grág. xvii, cxv; ek skal þat (því?) hæfa, I will put that right, Lv. 8.

III. to fit; hæfa e-m, hæfðu Kjartani þau, they (the clothes) fitted K., Fms. ii. 79.

2. to behove, be meet; hæfir oss þá eiða vel at halda, Fb. ii. 119; segir varla h. minni fávizku, Fms. i. 140; sva vitr sem spökum konungi hæfði at vera, 259; hvat yðr hæfir at göra, 281; eigi hæfir at drepa svá fríðan svein, 80; svá hæfir eigi, it will not do, xi. 123; skyldir þú kunna þér hóf, hvat þér hæfir, iii. 330; þat hæfir honum (it is meet for him), at sverðit er fast í umgörðinni, Fas. i. 70; þess hlutar sem þeim hæfir til, which is due to them, K. Á. 54.

IV. reflex. to correspond; spjótið mun hæfask ok sár þat, the shaft and the wound will correspond, Hkr. ii. 203; vilda ek at þat hæfðisk mjök á, at lið þat kæmi, ok vér slítim talinu, Ld. 320; ef mjök hæfisk á með mönnum um búa-kvöð, Grág. ii. 52.